‫.وﯾﮑﺘﻮر ﻫﻮﮔﻮ/ﺗﺮﺟﻤﻪ:ﺷﺠﺎعاﻟﺪﯾﻦ ﺷﻔﺎ‬

‫ﺳﺎل ﻧﻬﻢ ﻫﺠﺮت‬

‫:اﺷﺎره‬ ‫او ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻋﻤﺮش ﻓﺮا رﺳﯿﺪه. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬

‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻣﻼﻣﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ، از ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﺑﻪ او‬ ‫ﺑﯿﺴﺖ ﻣﻮي ﺳﭙﯿﺪ در ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺳﯿﺎﻫﺶ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ، ﻫﺮ روز ﺧﺴﺘﮕﯽ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮي در او ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﯾﺪار ﺷﺘﺮي ﮐﻪ آب ﻣﯽﺧﻮرد ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻤﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﭼﺮا ﻣﯽﺑﺮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺑﻪ درﮔﺎه ﭘﺮوردﮔﺎر‬ ‫ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻢ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد و ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﺮاي رﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺳﻨﮕﯽ را ﺑﺮ روي .ﺑﻮد‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻓﺮﺳﻮده ﻣﯽﺷﺪ، ﺧﻮدش روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و‬ ‫آن را وﺻﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ، دﯾﮕﺮ ﺟﻮان ﻧﺒﻮد و روزهداري از ﻧﯿﺮوي او‬ ‫.ﻣﯽﮐﺎﺳﺖ، در ﻫﻤﻪ روزﻫﺎي رﻣﻀﺎن، ﻣﺪﺗﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﯾﮕﺮان روزهدار ﺑﻮد‬ ‫ﺷﺼﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺒﯽ ﺑﺮ وﺟﻮدش راه ﯾﺎﻓﺖ. ﻗﺮآن را‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮد از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ آورده ﺑﻮد، ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. آنﮔﺎه ﭘﺮﭼﻢ‬ ‫ﺷﮑﻢ ﻣﯽﺑﺴﺖ. ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺷﯿﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽدوﺷﯿﺪ و‬ ‫ﺟﺎي ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد. زﯾﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد روزﮔﺎري ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺧﻮد، ﺷﺘﺮﻫﺎي‬ ‫ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و او ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽداد. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ‬

‫».ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﺪان ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﺟﺰ ﺧﺪاي واﺣﺪ ﻧﯿﺴﺖ. در راه او ﺟﻬﺎد ﮐﻦ‬ ‫آرام ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ، ﻧﮕﺎه ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮواز ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮك‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ. ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ اﯾﺸﺎن،‬ ‫آﺳﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. آن روز ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ، در ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎز، ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ آﻣﺪ.‬ ‫.ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﻘﺪس در اﻫﺘﺰاز ﺑﻮد‬

‫اﺳﻼم را ﺑﻪدﺳﺖ ﺳﻌﯿﺪ داد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﻣﺪاد زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﺳﯿﺪﻧﺪ، وي ﺑﺎ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه، روي ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮐﺮد‬ ‫وﮔﻔﺖ: ﻫﺎن، اي ﻣﺮدم! ﻫﻤﭽﻨﺎنﮐﻪ روز روﺷﻦ ﺧﻮاه و ﻧﺎﺧﻮاه ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪ، دوران ﻋﻤﺮ اﻧﺴﺎن را ﻧﯿﺰ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﯽ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺎك‬ ‫.ﻧﺎﭼﯿﺰي ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺰرگ و ﺟﺎودان اﺳﺖ‬ ‫.اي ﻣﺮدم، اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﯽﮐﺮد، ﻣﻦ آدﻣﯽ ﮐﻮر و ﺟﺎﻫﻞ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮدم‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ: اي رﺳﻮل ﺧﺪا، ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﻫﻤﻪ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﻋﻮت ﺗﻮ را‬ ‫در راه ﺣﻖّ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﻼﻣﺖ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ و روزي ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺎي ﺑﻪ ﻫﺴﺘﯽ‬ ‫ﻧﻬﺎدي، ﺳﺘﺎرهاي در آﺳﻤﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮج ﻃﺎق ﮐﺴﺮي‬ ‫.ﻓﺮورﯾﺨﺖ‬ ‫اﻣﺎ او دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ، ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮارﺳﯿﺪه. اﮐﻨﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن آﺳﻤﺎن درﺑﺎره ﻣﻦ در ﺷﻮرﻧﺪ. ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ:‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ از ﯾﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺑﺪي ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﻫﻢاﮐﻨﻮن وي از ﺟﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﯿﺰد و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ از اﯾﻦ ﺟﻬﺎن